Ook voor Sandra Maes, directeur van de Vrije Basisschool De Klinker in Rotselaar, stond op vrijdag 13 maart de wereld even stil. Eerste bekommernis: de organisatie van de noodopvang voor leerlingen van ouders die in cruciale sectoren werken.
De veiligheidsraad beslist om de scholen te sluiten vanaf 16 maart. De lockdown komt hard binnen bij iedereen maar is noodzakelijk. Het wordt een zeer druk WERK-weekend! In allerijl voorzien we noodopvang op school voor leerlingen met ouders die werken in de cruciale sectoren. Ouders moeten hun kinderen daarvoor inschrijven zodat we zicht hebben op hoeveel kinderen er aanwezig zullen zijn.
Er schrijven toch zo’n 15 kleuters en lagereschoolkinderen in voor die noodopvang. Ik puzzel snel een toezichtrooster in elkaar, een beurtrol van drie tot vier aanwezige leerkrachten, afhankelijk van de leeftijd van de kinderen, om ze zo goed mogelijk te begeleiden. In vergelijking met andere scholen in Rotselaar vangt mijn school veel kinderen op in de noodopvang. We hebben veel ouders die in de medische sector werken. Leerkrachten staan daar ook bij stil. Het zijn kinderen die meer risico lopen om het virus door te geven.
Maandag 16 maart – Een zo goed als lege school
‘Een zo goed als lege school, dat voelt raar aan’
Wat een dag! Een zo goed als lege school. Onwerkelijk, het voelt erg raar aan. Wat mis ik mijn kleine vriendjes, de zwaaiende handjes, nooit gedacht dat ik het lawaai zou missen tijdens de speeltijden.
Diezelfde week overlegt het team via videomeeting om digitaal leerstof aan te bieden. We starten voor enkele leerjaren digitaal onderwijs op nog voor de paasvakantie. Na de paasvakantie ook voor de rest. Leerkrachten zitten niet stil. Tijdens de paasvakantie zwoegen ze per leerjaar om digitale filmpjes te maken. Voor veel leerkrachten is dat een grote aanpassing, ze verleggen echt grenzen. Met veel trots kijk ik daarop toe. Het is heel mooi om te zien hoe mijn team elkaar verder helpt, elkaar op weg helpt, elkaar steunt en ondersteunt. Onwennigheid en onzekerheid bij hen. Doen we het goed? Snappen de leerlingen het? Als leerkracht heb je daar weinig vat op. Het lijkt zo veraf. Dat raakt mijn leerkrachten.
De toezichtroosters die ik opmaak voor toezicht tijdens de noodopvang moeten afgestemd zijn op het digitaal lesgeven. Leerkrachten die toezicht hebben kunnen minder digitaal lesgeven.
We lenen onze klaslaptops aan gezinnen om kinderen verder te helpen, zeker een achttal. Digitaal lesgeven, allemaal goed en wel, maar niet elk gezin beschikt over voldoende laptops. En dan gaat het niet alleen over de kansarme gezinnen.
Ouders appreciëren het digitaal lesgeven. Veel mailtjes met ‘dankjewel’ of ‘wij zagen het als ouders niet meer zitten om er dat ook nog bij te nemen naast het telewerken. Goed dat jullie veel digitaal onderwijs geven!’
Leerkrachten sturen bij en gaan ‘pre-teachen’ in kleinere groepjes leerlingen. Zo kunnen ze beter afstemmen op het niveau van de leerlingen (differentiëren). Dat wil wel zeggen dat ze soms eenzelfde rekenles tot vier keer geven. Ze ondervinden dat de differentiatie echt helpt. Groepjes kinderen die nood hebben aan veel instructie en groepjes kinderen die het bijna alleen kunnen.
Eind april – Bij sommige leerkrachten zakt de moed weg
‘Zienderogen zie ik de moed bij sommige leerkrachten wegzakken’
Sommige leerkrachten zitten er emotioneel door omdat ze kinderen zien crashen tijdens het digitaal lesgeven. Kinderen die het plots moeilijk krijgen met de leefwereld, de quarantaine. Kinderen die nood hebben aan een gesprek met hun leerkracht. Kinderen die hun vriendjes en hun leerkracht missen. Het klasgebeuren, het samenzijn, het samen beleven, het samen leren, de rituelen, de structuur … Alles vervaagt in het niets. Er zijn kinderen die zelfs het woord ‘grote vakantie’ niet willen horen thuis. De woorden quarantaine en eenzaamheid worden vaak in één zin gebruikt.
Dan is er plots sprake van een heropstart. Oei, op 4 mei zouden de scholen dan al weer opengaan? Ik maak me zorgen want op 4 mei zouden mijn twee vijfde en zesde leerjaren op zeeklassen vertrekken, vier klassen. Zal dat mogen? Hoe gaan we dat organiseren? Ik contacteer het openluchtklassencentrum. Daar vertellen ze mij dat ‘als’ onze periode niet meer in de lockdownperiode valt en we toch beslissen om niet te komen, dat er kosten zullen zijn. Wow, dat had ik niet verwacht.
Ik ben teleurgesteld. Ik contacteer onze minister, Ben Weyts, met de vraag of de veiligheidsraad ook een beslissing kan nemen in verband met schooluitstappen. De veiligheidsraad beslist dat schoolreizen niet kunnen. Het busvervoer kan niet, omdat daar de afstand van anderhalve meter niet gegarandeerd kan worden. Gelukkig wordt ons reeds betaalde voorschot overgezet naar de openluchtklassenperiode van mei 2022.
Mei – Meten is weten
Op vrijdag 15 mei mogen we dan toch de scholen heropstarten, weliswaar enkel het zesde, het eerste en eventueel ook het tweede leerjaar. Het lerarenteam ziet het niet helemaal zitten, maar we bekijken alles samen.
Hoe kunnen we alles veilig laten verlopen voor leerkrachten en leerlingen? Meten is weten. De plannen van de schoolgebouwen worden erbij genomen. We meten de oppervlaktes op. En dan is het vooral puzzelen hoeveel kinderen er in elk lokaal kunnen. Het ganse lerarenteam komt helpen om alles klaar te zetten volgens de voorgeschreven normen: lokalen, banken, stoelen, toiletten, wastafels, gangen, speelplaats … De norm is 1,5 meter. Alles wordt netjes afgemeten. Lijnen en ‘wacht hier’-stickers worden op de grond aangebracht om afstand te houden.
Als schoolteam beslissen we om de twee zesde leerjaren en de twee eerste leerjaren op te starten, weliswaar in halve klasgroepen. Alle leerlingen van het zesde leerjaar worden in vier groepen gesplitst. Elke groep komt om de twee dagen. Leerkrachten maken een aanwezigheidsrooster voor de ouders en de leerlingen van het zesde. Het eerste leerjaar wordt ook in vier groepen gesplitst. Elke groep komt vier halve dagen. Gelukkig kunnen we ook rekenen op twee derdejaarsstudenten van Hogeschool UCLL. Dat maakt dat digitaal lesgeven gegarandeerd blijft voor de klassen die nog niet naar school mogen komen.
We moeten ook in noodopvang blijven voorzien voor kinderen van ouders uit de cruciale sectoren die nog niet naar school kunnen. Ook zij worden in drie groepen opgesplitst en ook voor hen heb ik drie klaslokalen nodig. Daardoor kunnen we het tweede leerjaar niet opstarten. We hebben plaats en onderhoudspersoneel tekort om het allemaal beheersbaar te krijgen. Ouders van het tweede leerjaar zijn boos, teleurgesteld. Enkelen uiten hun boosheid via mail. Ik begrijp hun frustratie en teleurstelling.
Onze speelplaats ziet er niet uit. Het is één nadarwerk. We maken acht bubbels. Elke bubbel heeft een kleur. Onze preventieadviseur komt langs om alles na te meten (letterlijk) … ik zou zijn job momenteel niet willen doen. Maar oef, we zijn geslaagd!
Ik heb voor elk personeelslid en elk Klinkerkind een mondmasker laten maken. Ouders zijn tevreden, juichen dat toe. Leerlingen hoeven dat niet te dragen maar krijgen er toch eentje. Het is een attitude die ze leren. Die attitude komt misschien later nog van pas, bijvoorbeeld in de grote vakantie of bij het gebruik van het openbaar vervoer. Van Elke Wollants, mama van een leerling hier op school, N-VA-lid van onze afdeling in Rotselaar én ook laborante bij Marc Van Ranst, krijg ik tips voor het wassen en steriel maken van de mondmaskers. Die tips mail ik ook naar de ouders.
Vrijdag 15 mei – Alles verloopt perfect!
Wat fijn om de leerlingen terug te zien. Ze houden zich perfect aan de opgelegde regeltjes. Ik ben er trots op. Missie geslaagd!
Dan wordt er gecommuniceerd dat scholen terug mogen opstarten. Hopla, het draaiboek weeral aanpassen. Ik blijf bezig. Ik ben moe, vooral emotioneel moe. Dan komt er de boodschap dat de 1,5 meter afstand plots niet meer hoeft. Pff, al het werk voor niets? Ik ben wat gefrustreerd. We passen het draaiboek nog maar eens aan. We vergaderen met het lerarenteam. We beslissen om onze school volledig op te starten. Ouders worden ongeduldig: ‘Gaan jullie open?’
Eindelijk kan het langverwachte mailtje vertrekken naar de ouders. De volledige heropstart van alle klassen is een opluchting voor velen. Ik krijg zoveel dankbare mailtjes: ‘Wat een organisatie – proficiat om het zo goed te regelen – dankjewel juf Sandra!’ Ik heb weer moed en fleur op.
Het organiseren start:
- Iedere klasgroep kan in zijn/haar klas.
- Alternerend spelen op de speelplaats. Toezichtrooster wordt opgemaakt.
- Alternerende beginuren en einduren voor verschillende leerjaren.
- Ik telefoneer met onze burgemeester. Hij laat een parkeerverbod uitvoeren voor de school zodat we een wachtzone hebben voor ouders die hun kinderen afhalen. Ik merk dat zeer veel ouders daardoor kiezen voor de fiets. Dat had ik niet verwacht. Dus we werken het draaiboek nog maar eens bij. Extra fietsparking voor ouders!
- We lenen van de gemeente 60 nadars om bubbels te maken op de speelplaats en ook aan de straatkant voor het schoolgebouw.
- Verschillende uitgangen: kleuters worden aan de schoolpoort afgehaald en ouders volgen daarvoor de looprichting. Leerlingen van de lagere school komen langs de nooduitgang buiten en nemen plaats in hun aangegeven bubbel voor het schoolgebouw (nadarwerk).
Vrijdag 5 juni – Onbegrip in het kleuterteam
Het loopt wonderwel zeer vlotjes, zelfs voor de nieuwe instappertjes! Waw, echt schitterend! Na die lesdag evalueren we met het team en sturen we bij waar nodig, onder andere in minuten tussen het alternerend spelen zodat bubbels elkaar niet kruisen in de gangen.
Dan sijpelt het bericht binnen dat kleuterjuffen zonder mondmasker voor de klas mogen. Onbegrip in het kleuterteam! Na één dag lesgeven:
- We merken als team dat afstand houden zeer moeilijk is.
- Lesgeven met mondmasker … niet vol te houden.
De preventieadviseur raadt de leerkrachten aan om vooraan een fysieke barrière te maken zodat je als leerkracht minder makkelijk tussen de leerlingen stapt. Tussen de leerlingen moet met mondmasker, vooraan in de klas lesgeven mag zonder. Ook face-shields mogen gebruikt worden.
‘Ik weet één ding: als school houd je een financiële kater over aan dat alles’
Ik weet één ding: als school houd je een financiële kater over aan dat alles. Duizenden papieren handdoekjes, liters zeep, liters handgels, face-shields, mondmaskers, … het kost allemaal zoveel geld.
Maar ik ben een tevreden directeur die met zeer veel trots toekijkt hoe mijn team (leraren en onderhoudsteam) het hier dagelijks managet!
‘Ik verzink in al het achterstallige werk, het werk dat blijven liggen is’
En dan sijpelt de realiteit binnen. Ik verzink in al het achterstallige werk, het werk dat blijven liggen is. Normaal gezien begin je als directeur in de maand maart je volgend schooljaar te regelen: aanpassingen nieuw schoolreglement, lestijdenpakket, bestellingen volgend schooljaar, nieuwe schoolkalender, ambtenverdeling, … Niets is hetzelfde en alles moet klaar vóór 30 juni.
Mijn twaalfde schooljaar als directeur was zeer bewogen en zal ik niet snel vergeten!
Comments are closed.