Mieke Willems (47) uit Putte is leerkracht in het zesde leerjaar in de Sint-Jozefschool in Reet. Ze beschrijft de steile leercurve van leerkrachten en leerlingen om digitaal les te kunnen geven en volgen. Met bloed, zweet en af en toe wat tranen komt alles in orde.
Op vrijdag 13 maart worden we ‘s morgens bij elkaar geroepen in de leraarskamer door de beleidsondersteuner en onze juist startende directeur, die haar vuurdoop krijgt. We voelen al enkele dagen de onrust bij elkaar, de ouders en de kinderen. We weten wat er komt. We krijgen het nieuws dat de school gaat sluiten op maandag. Ze blijft enkel open voor opvang van de kinderen van de mensen met cruciale beroepen, onder meer in de zorg. We praten erover met de kinderen. We delen alle boeken en schriften uit.
Webinars en traag internet
Omdat we online zullen werken, overlopen we nog eens alle wachtwoorden van e-mail, Bingel, Scoodle, Kweetet – allemaal online leerplatformen – zodat we maandag kunnen starten. ’s Avonds sturen we de kinderen met een klein hartje naar huis. Mijn collega en ik maken de planning voor de week erop, die we de kinderen en de ouders via mail bezorgen. We hebben nog geen online agenda in onze school. De kinderen hebben wel de eerste stappen gezet om iets te versturen via mail, een Googledoc te maken, enzovoort.
De volgende drie weken worden we op school verwacht voor opvang (in beurtrol) en zetten we vooral online taken klaar in de leerplatformen van uitgeverijen. We zetten de eerste stappen in het gebruik van Google Meet met de kinderen en collega’s, en krijgen de uitleg over Google Classroom waarmee we aan de slag gaan na de paasvakantie. Ikzelf schrijf me in voor enkele webinars over onder meer het gebruik van Google Classroom en over zelfcorrigerende werkbladen.
‘Thuis word ik geconfronteerd met het traag werkende internet en een oude laptop’
Thuis word ik geconfronteerd met het traag werkende internet en een oude laptop. Vanuit de school hebben we geen laptop omdat daar geen budget voor is.
Kinderen zonder laptop
Twee kinderen van mijn klas bereik ik slecht omdat ze geen laptop ter beschikking hebben. Ze maken alles op iPad of gsm. Voor de paasvakantie komt dat in orde bij een van de twee gezinnen: ze schaffen zelf een laptop aan. Het andere kind werkt verder op iPad. Dat lukt meestal. Ze komen niet in aanmerking voor een laptop van de gemeente.
Mijn paasvakantie gebruik ik om powerpoints te maken en die om te vormen tot filmpjes met Screen-cast-o-Matic. We kiezen voor filmpjes omdat de kinderen die kunnen afspelen op elk moment van de dag. In veel gezinnen wordt de computer gedeeld.
Na de paasvakantie starten we met Google Classroom waarin we veel taken kunnen klaarzetten. Daarvoor hebben we filmpjes gemaakt die de kinderen met hun ouders kunnen bekijken. Sommigen starten onzeker, soms met tranen in de online sessie, maar uiteindelijk zijn ze er snel mee weg. We kunnen zien wanneer de kinderen werken omdat ze elke opdracht moeten inleveren. Ze kunnen documenten terugsturen die wij dan nakijken. De meeste kinderen doen dat heel consequent en starten op tijd. Ze krijgen werk voor twee à drie uur per dag.
Intens contact
Elke dag om 17 uur plan ik een vergadering in voor de kinderen die vragen hebben en één keer per week een vergadering in kleine groepjes waar ze verplicht aanwezig moeten zijn. Dat lukt meestal prima. Soms wordt het vergeten.
Veel kinderen bellen de hele dag door omdat ze vastlopen met leerstof, omdat ze angstig zijn (opa die corona heeft, kind in het nieuws met corona …) of omdat ze zaken willen vertellen (ik ben van trampoline gevallen en heb mijn arm gebroken …).
‘Enkele kinderen raken de structuur wat kwijt’
Sommigen sturen foto’s door van knutselwerkjes, van henzelf. Sommigen maken gedichtjes, een coronadagboek. Enkele kinderen zijn de structuur wat kwijt en hen contacteer ik zelf. Ik maak hen duidelijk dat ze tijdig moeten starten en het werk niet mogen laten liggen tot ’s avonds. Dat lukt. Wat me fel opvalt: dat de kinderen hun opdrachten niet deftig lezen. ‘Juf, wat moeten we juist doen?’ ‘Jef, lees de opdracht, bekijk het filmpje, …’
Les in de kerk en de parochiezaal
Ondertussen zorgen de kleuterjuffen, de turnmeester, de zorgjuffen op school voor de opvang. Alle gebruikte klassen worden dagelijks grondig gepoetst. Directie en beleidsondersteuner maken scenario’s voor de opstart van de school op 15 mei voor het eerste, tweede en zesde leerjaar. Een hele uitdaging. Het is niet zo simpel omdat de plannen constant wijzigen. We worden op school geconfronteerd met veel te kleine lokalen en veel te grote klasgroepen, veel te weinig wc’s en lavabo’s.
We krijgen het aanbod van de parochie om les te geven in de kerk en in de parochiezaal. Iets wat we graag aannemen. En zo starten we ook. De klassen worden gehalveerd. De ene groep komt op maandag en donderdag, de andere groep op dinsdag en vrijdag. Wij, juffen van het zesde, kiezen voor halve dagen. We willen graag online blijven lesgeven omdat de leerlingen dan elke dag werk krijgen. Anders is het twee dagen naar school en vijf dagen niks.
Uiteindelijk start ik alleen. Het dochtertje van mijn collega wordt ziek en heeft coronasymptomen. Het gezin gaat in quarantaine. Achteraf blijkt de test negatief.
De kinderen zijn heel stilletjes naar school gekomen. Ze weten totaal niet wat ze kunnen verwachten, zijn onder de indruk. Ik neem de tijd om hen gerust te stellen. Sommigen maken zich zorgen over het werk van de ouders, over de maatregelen. Eén jongen met autisme blijft liever thuis, hij komt niet graag. Hij bloeit nu, op 12 juni, pas weer open.
In de kerk en parochiezaal is het rustig lesgeven. De wifi valt vaak uit. Werken met een beamer is toch niet hetzelfde als een smartbord. We halen het krijtbord terug uit de kelder. We geven opnieuw de leerstof die we in ‘preteach’ online hebben gegeven. De kinderen genieten van het sociaal contact met elkaar, ook al zitten ze niet in de bubbel met hun vriendjes.
‘De kinderen genieten van het sociaal contact met elkaar’
Weer naar school
Ondertussen geven we terug les in de klas omdat het minimum aantal vierkante meter per kind verkleind is door de veiligheidsraad. Wel nog steeds aan een halve klas. Zalig om eigen materiaal in de buurt te hebben. Ik blijf vooral vooraan aan het bord en achter mijn bureau. Tussen de kinderen draag ik een mondmasker. Banken en stoelen ontsmetten we dagelijks. Handgel en zeep worden rijkelijk gebruikt.
De kinderen komen nu twee volledige dagen en zijn de rest thuis met huiswerk, dat we opgeven in de klas. Het online werk is gestopt. De speeltijden gebeuren aan de kerk omdat we daar gebruik maken van vijf toiletten. Op school kruisen te veel groepen elkaar bij het toiletbezoek en hebben we te weinig toiletten voor alle bubbels.
Ik wacht nu op groen licht van onze directie om alle 23 kinderen samen te mogen verwelkomen voor de laatste weken. Nu steken we de koppen bij elkaar om een leuk afscheid, een leuke proclamatie uit te werken. De kinderen hebben veel gemist: bosklassen, sportdag, Pennenzakkenrock, schoolreis Ieper, fietstocht, …
Ik heb geen kinderen die ik naar de zomerschool moet sturen. Ze hebben knap online gewerkt en in de klas constateer ik dezelfde leerhouding en leerresultaten als ervoor. We hebben dan ook ouders die hun kinderen heel goed opvolgen en begeleiden. De resultaten van de kleine toetsen die we nu doen, liggen in dezelfde trend. Ze verdienen echt vakantie. En wij ook 😉
Comments are closed.