An Hermans is schepen in Arendonk en leerkracht. “Wat als je in je job als leerkracht, interim opleidingscoördinator, schepen én moeder in de chaos geen structuur meer kan scheppen? Dat gaf even kortsluiting in mijn hoofd.”
13 maart 2020. Midden in een theatervoorstelling waarvoor mijn leerlingen de speelpoppen gemaakt hadden, kwam de coronabom binnen. Dat waar we een gans schooljaar naartoe gewerkt hadden, werd plots geannuleerd. Misschien een beetje naïef, maar als gedreven leerkracht hoopte ik de voorstelling toch nog te kunnen hervatten. Na Pasen? Dat moest misschien wel lukken.
Die naïviteit verdween al snel toen we in het schepencollege de koppen bij elkaar staken. Hoe communiceren? Zou het allemaal zo erg zijn? Ja dus.
Als leerkracht kunstvakken waren mijn quotes altijd: “I’m not messy, I am creativily organised”, waarbij de chaos soms de structuur is. Maar wat als je in je job als leerkracht, interim opleidingscoördinator, schepen en moeder in de chaos geen structuur meer kan scheppen? Dat gaf even kortsluiting in mijn hoofd.
Het kopje draaide 24 uur per dag op volle toeren. De ogen deden pijn van het beeldscherm. Naast een meer dan fulltime job moest ik door het verplichte thuiswerken, online vergaderen en lesgeven, psycholoog zijn en ook nog eens ontpoppen tot wiskunde- en talenleerkracht. Met dank aan de verbetersleutels die de leerkrachten van mijn dochter mee verzonden, heb ik veel bijgeleerd. We blijven positief.
Snel werd duidelijk dat we als leerkrachten toch flexibel zijn
‘Corona bracht bij velen het beste van zichzelf naar boven.’
Corona bracht bij velen het beste van zichzelf naar boven. Het is fijn te mogen werken in en met een team waarin iedereen elkaar helpt en met een directie die begrip heeft. Ook wij leerden snel bij. De lessen werden eerst omgevormd tot herhalingslessen.
Maar al snel voelde je welke leerlingen je moeilijk kon bereiken online. Ook al kreeg iedere leerling op onze school een computer en wifi. Diegenen die we wel bereikten, deden hun best.
‘Het leek alsof ik altijd beschikbaar moest zijn om mijn leerlingen verder te helpen.’
Maar de begeleiding is anders dan in de klas. Het leek wel alsof ik altijd beschikbaar moest zijn om hen verder te helpen. Wat doe je als je een bericht krijgt dat ze iets niet snappen of vast zitten? Verbeteren en bijsturen gebeurde niet alleen aan de livingtafel. Vragen en berichten kwamen van alle kanten: Smartschool, Whatsapp, Teams. Overal leek ik wel bij te sturen, zelfs tijdens een schepencollege of gemeenteraad, tot aan de kassa van de supermarkt. Op ieder moment van de dag kreeg je hulpvragen.
Voor veel jongeren was dit een les in zelfredzaamheid
Veel leerlingen zijn er met glans in geslaagd. Anderen ben je geleidelijk aan jammer genoeg kwijt geraakt en kreeg je niet meer op het goede spoor, waardoor hulp van andere instanties ingeroepen moest worden. Ook voor de jongeren die meededen aan de ramadan was het extra moeilijk. Enkelen leken tijdelijk ’s nachts te leven, waardoor ze overdag onbereikbaar of moe waren.
En dan … de melding dat je twee halve dagen per week naar school mag! Ondanks dat je vier uur je eigen adem weer moet inhaleren door het mondmasker en ondanks het constant ontsmetten van materialen voor de praktijkles, deed het ongelooflijk veel deugd opnieuw in het klaslokaal te zijn en samen met de leerlingen hun jaarwerk af te werken. Met trek- en sleurwerk kreeg ik mijn leerlingen, op enkele na, mee naar de eindstreep. Maar: ik weet nu al dat het voor sommige kinderen en jongeren volgend jaar een heel zwaar schooljaar zal zijn. Want eigenlijk zijn ze er niet allemaal klaar voor.
‘Ik wil voor de klas en tussen mijn leerlingen staan.’
De voorbije maanden waren een vreemde tijd waarvan ik hoop dat ik hem na de zomervakantie niet moet herbeleven. Ik wil zoals velen een leerkracht voor de klas en tussen haar leerlingen zijn. Ze in de ogen kunnen kijken in plaats van via camera’s die ze niet willen aanzetten. Hen begeleiden in hun leerproces, tot kritische jongvolwassenen die met hun voeten in de wereld staan.
Comments are closed.