Maandagavond 9 maart zit ik nog laat op school met enkele collega’s. Niet abnormaal, want we hebben net de infoavond achter de rug waarin we de zesdejaars de laatste briefing geven over hun eindejaarsreis. Die staat al maanden gepland. In de loop van de dag verschoven we de bestemming van de reis, in overleg met het reisbureau, van Italië naar Tsjechië en Oostenrijk.
Het is een wat vreemde avond. Ergens is er opluchting omdat we een alternatief gevonden hebben. Maar er is ook veel twijfel en onzekerheid. Een paar dagen later sluiten Oostenrijk en Tsjechië hun grenzen. Vrijdagavond 13 maart wordt beslist om alle scholen in ons land te sluiten. Geen reis, maar plots ook geen school meer.
Opstaan om vijf uur
In de aanloop naar de paasvakantie moeten we plots taken voorzien. Geen nieuwe leerstof, maar wel een taak die qua werklast overeenkomt met de helft van de lesuren die je normaal in de klas hebt. Ik heb het geluk dat ik gestart ben voor de klas in het jaar 2006. Toen zag je al eens sporadisch een beamer en waren computers al lang geen zeldzaamheden meer in een schoolgebouw. Toch zie ik geregeld paniekberichten voorbij komen van andere collega’s die amper weten hoe ze dit in hemelsnaam moeten aanpakken.
‘Regelmatig zie ik paniekberichten van collega’s.’
Gelukkig werk ik op een school die de voorbije jaren een doordacht ICT-beleid voerde. We hebben een stevig platform en collega’s die de kennis en kunde hebben, reiken vanop afstand middelen en methodes aan om het werkbaar te houden. Toch is het ook voor mij soms een stap in het ongewisse. Plots moet alles digitaal. Via Youtube-filmpjes, proberen en mislukken bouw ik geleidelijk aan een nieuwe invalshoek voor mijn vak op.
Evident is dat allerminst, want thuis lopen er ondertussen een negen- , zes- en tweejarige rond. Elk met zijn eigen noden en (onderwijs)behoeftes. Opstaan om vijf uur om al wat werk verzet te hebben voor de rest van het gezin uit bed komt, zorgt soms voor een oplossing. Soms ook voor een ongezonde dosis slaapgebrek.
Geen examens, geen compleet gevoel
Begin mei wordt de situatie langzaamaan versoepeld. Na eerst de laatstejaars en vervolgens de vierdejaars geef ik nu de laatste twee weken ook nog wat lessen in het vijfde jaar. Wel in een vreemde sfeer: veel ruimte tussen de tafels, leerlingen verscholen achter een mondmasker en ikzelf getooid met een prachtige lap plastic voor mijn hoofd. Ideaal is anders, toch ben ik erg blij dat ik nog even voor de klas sta.
‘Ik ben blij dat ik nog even voor de klas kan staan.’
Examens zullen er voor mijn vak dit jaar niet meer zijn. Dat scheelt natuurlijk de periodiek terugkerende verbeterstress. Toch word ik hier niet erg vrolijk van. Want die examens zijn het eindpunt waar ik met een groep leerlingen naartoe werk. Een moment waarop leerlingen zich kunnen bewijzen en we samen de voldoening kunnen ervaren nieuwe inzichten te verwerven. Dat laatste klinkt misschien wat vreemd, maar dat gevoel van voldoening maakt een schooljaar compleet.
‘Examens maken een schooljaar compleet. Die voldoening zal er nu niet zijn.’
Dat complete gevoel zal er nu dus niet zijn.
Comments are closed.